Toen ik Laura voor het eerst ontmoette, zag ik een jonge bange vrouw in een mager lichaam. Ze vertelde me dat ze door anorexia de connectie met haar lichaam verloren was. Ik voelde meteen haar verlangen om gezien te worden, om aangeraakt te worden. Maar tijdens de eerste massage die ik haar gaf, wist ik amper hoe haar lichaam aan te raken. Ik deed het zacht, omdat ik enkel huid en botten voelde. Haar botten raakten mij tot in mijn botten.
Maar was dat wel wat zij wou? Zo’n zachte aanraking? Hoe was het voor haar om een stevige aanraking te ervaren? We stemden met elkaar af en bleven voelen wat het met ons deed. Voor mij voelde het vreemd om dit te doen, maar we bleven in verbinding. En net door deze hardere aanpak kon Laura opnieuw connectie maken met haar lichaam. Haar lichaam was niet langer een beperking, wel een bron van kracht.
Om de relatie met jezelf aan te gaan, is het van belang om jezelf voorop te stellen en te investeren in je eigen lichaam. En dan heb ik het niet over een bezoek aan de kapper of de nagelstyliste, maar over tijd maken voor jezelf en te durven luisteren naar je innerlijke stem. Dat kan op verschillende manieren: door te mediteren, aan yoga te doen, een wandeling te maken of te genieten van een bad met Himalayazout. Ook bewust ademen brengt je dichter bij jezelf en in contact met je onderbuik – een veilige plek waar je kan thuiskomen, waar je thuis bent op eender welk moment. Maar soms lukt het niet om thuis te komen bij jezelf, in je eigen lichaam. De pijn of het verdriet is te groot, zoals bij Laura. Dan is er geen quick fix.
Als je lichaam gevoelloos is geworden, als je geen of weinig fysiek contact hebt met anderen en daardoor je eigen lijf niet of nauwelijks kan voelen, zeggen anderen vaak dat je die dingen dan maar ‘moet accepteren’.
Maar is dat zo?
Het is niet nodig om gevangen te zitten in je lijf en daardoor niets meer te voelen. Er is een oplossing.
Door net als Laura kwetsbaar te zijn en jezelf te omarmen met zachtheid. Door open te staan voor wat zich toont, je daarin onder te dompelen en te blijven connecteren. Door ondertussen alert je ademhaling te volgen, langer uit dan in te ademen en zo steeds dieper te zakken in je lijf. Door je handen op de pijnlijke plek te plaatsen en zacht contact te maken.
Laura en ik gaan vaak samen wandelen in een dichtbijgelegen natuurgebied. Dan babbelt ze honderduit. Over haar dromen en hoe graag ze anderen wil helpen. Over een community die ze wil opzetten voor mensen met een eetstoornis en over haar plan om voor hen een retraite te organiseren. Ze vroeg me of ik dit mee wil ondersteunen en begeleiden en vanuit mijn hart heb ik hierop vol ‘JA’ gezegd.
Met liefs en tot snel!
Inge 🌸
Comentarios